Fəda olanda sənə mən, cahanda can yox idi.

Əsiri hüsnün olan dəmdə bu cahan yox idi.

O gün ki, eşqinə uydum, yox idi xar ilə gül,

Yox idi, bülbüli-şeyda, nə bağıban yox idi.

Olanda vəslinə müştaq könül aləmdə,

Nə mənfəətdən əsər, nə xeyir, ziyan yox idi.

Məhəbbətin ürəyimdə durur o dəmdən ki,

Gecə-gündüzdən əlamət, sübut, nişan yox idi.

Könül quşum o zaman ki, vuruldu, düşdü tora,

Nə ki, bu yer üzü, hətta o asiman yox idi.

Qamətin sərvini Heyran yuva edən dəmdə,

Nə bir avazeyi-bülbül, nə aşiyan yox idi.