Ey badi-sübhgahi , ey əbr parə-parə
Ey badi-sübhgahi[i], ey əbr parə-parə, Lütfünlə mən qəribə ey mah, qıl nəzarə!
Bir halıma nəzər qıl, ol guyə[ii] bir güzər qıl, Ərz eylə hali-zarım ol bivəfa nigarə.
Qanla dolan gözümdən olmuş rəvanə Ceyhun, Saldı fələk cəfası əhbabdən kənarə.
Fərhad tək bu dağı məskən qılıb oturdum, Məcnun misali düşdüm həm dəştü kuhisarə.[iii]
Yoxdur bu aləm içrə bir mən kimi cəfakeş, Yoxdur zəmanəmizdə mən kimi bəxti qarə.
Çün bülbüli-şikəstə, mən bikəsü fikari Saldı o güldən ayrı, lənət bu ruzigarə!
Pərvanə tək dolanıb şəmi-cəmali-yarə, Heyran! Eşq odunda yan, çək daha şərarə! [i] Badi-sübhgahi – Səhər küləyi. [ii] Kuy – Küçə, məhəllə. [iii] Dəştü kuhsar – Düzənlik və dağlıq.
|
© 2011 Ədəbiyyat portalı - www.azerlit.info