|
Bu çərxi-bivəfanın gərdişi peyvəstə varundur
Bu çərxi-bivəfanın gərdişi peyvəstə[i] varundur[ii], Onunçün əhli-dil daim qəminü zarü məhzundur.
Salıb dövran bizi möhnətlərə, dünyayi-dun içrə, Cəfayi-çərxi-kəcrəftaridən dil löcceyi-xundur.[iii]
Çü zülfi-dilbəran könlüm həmişə, gör, pərişandır, Misali-xali-məhruyan[iv] olub, daim siyəhgundur.[v]
Gəhi bu qəlbi-sövdayi əgər mayil olur nəzmə, Demək aşüftəlikdəndir[vi], nəinki şövqi əfzundur.[vii]
Hər ol şeiri ki, şövq ilə deyilsə özgədir hüsnü, Misali-lölöyi-qəltan, besani-dürri-məknundur[viii].
Əgər şeirim şikəst olsa, mənə etmə məlamət, kim, Şikəstə söz bəyan etmək, şikəstə təbə mədyundur[ix].
Dili-məhzuni Heyranın olub atəşgədə qəmdən. Ki, çeşmi əşki-həsrətdən besani-rudi-Ceyhundur.[x] [i] Peyvəst – Həmişə. [ii] Varun – Əksinə çevrilmiş. [iii] Löcceyi-xun – Qan dəryası. [iv] Misali-xali-məhruyan – Ay üzlülərin xalı kimi. [v] Siyahgun – Qara. [vi] Aşüftə – Həyəcanlı. [vii] Əfzun – Artıq, çox. [viii] Besani-dürri-məknundur – Gizlində qalan dürr kimidir. [ix] Mədyun – Borclu; burada: layiq, rəva. [x] Ki, çeşmi əşki-həsrətdən besani-rudi-Ceyhundur – həsrətdən ağlayan gözü Ceyhun çayına dönmüşdür.
|