El bilir ki, sən mənimsən,
Yurdum, yuvam, məskənimsən,
Anam, doğma vətənimsən!
Ayrılarmı könül candan?
Azərbaycan, Azərbaycan!
Səməd Vurğun
QALDI
Mən dünyanın qucağında, Vətən adlı bucağında; Yandım fəraq ocağında, Közüm söndü, külüm qaldı! Gözlərimi açan gündən Uzaq oldum toy-düyündən! Nələr umdum mən bu gündən, Neçə ayım, ilim qaldı. Nəğmə deyən bir quş oldum, Ürəklərə qonmuş oldum. Məhəbbətə uymuş oldum, Şirin-şirin dilim qaldı. Belə imiş zaman demək? Nə düşünmək, nə qəm yemək? Onun-bunun nazını çək, Özüm getdim, elim qaldı!