GÜRCÜSTAN
Mən ömrümün ən canlı, Ən çılğın çağlarında: Dolaşdım Gürcüstanın, Mamırlı dağlarında.
Seyrə çıxdım ilk əvvəl, Tiflisin yanlarında; Dedilər ki: «Durma gəl, Suram ormanlarında.
Qadın bir hökmüdarın, Mazğallı bir bürcü var; Bu izsiz ormanların, Hər yerində gürcü var.
Qarşılar səni qatso, Şən və güləş üzüylə. İçərsən bir içim su, Gürcülərin özüylə.
Çıxdım mən də yuxarı, Baxaraq çılğın Kürə; Çıxdım dağlara sarı, Dost üzlər görə-görə.
Ruhum çiçəklər dərdi, Nə həddi, nə hesabı; Dadlı bir nəşə verdi, Kaxetyanın şərabı.
Axşamladıq bir dəfə, Rion çayı boyunda; Əyləndim baxdım kefə, Gürcülərin toyunda.
Yaxşı yadımda qalmış, Gah atlı, ka piyada; Üç ay qədər, bütün qış Gəzdim Minqrelyada.
Görən bilir Gürcüstan, Yosunlu bir diyardır; Gürcüstanın can alan Gözəllikləri vardır.
O zaman mən gəzərkən, Gürcüstan torpağında; Qanlı bir ləkə gördüm Çarlığın bayrağında.
Sorunca gürcülərdən, O sirrin mənasını, Açdılar mənə birdən, Məmləkətin yasını.
Rion hayqırdı durdu, Belə insanlıq olmaz; Əcəl baxtını qurdu, “Ağlayan çox, gülən az!”
Aradan keçdi illər, Çarın söndü çırağı. Darix etdi dərbədər, O qanlı təmtarağı.
O günlər gördum bir də Həmayilli Tiflisi; İndi baxdım hər yerdə, Qayğısız yarın səsi.
İndi al bayrağında, Nə ləkə, nə pas vardır; Gürcüstan torpağında, Nə matəm, nə yas vardır.
Baxdım həmən Gürçüstan, İndi çox başqalaşmış; Dinccə axan bir sudan İldırımlar çaxnaşmış.
Qayaların koğuşuna Sığınmış ildırımlar; Dağların yoxuşuna, Dırmaşan işıqlar var...
Özüm gördüm Zemavçal, İşıq salır dörd yana; Uğurlu başqa bir hal, Gəlmişdir Gürcüstana. Ə.Cavad «İnqilab və mədəniyyət » jurnalı. 1929-cu il, â„– 6. səh. 4.
|