VAHİDƏ İTHAF
Dünən bir şeir yazdım mən dili-əfkar, Özüm son şeirə baxdım, etdim iqrar. Dedim, xəlvətə ver xali zi əğyar, Əbəs sözdür, deyib, bir mərdi-huşyar, “Ağaclar qovzayanda baş çəməndə, Söyüd söylər o dəmdə: mən də, mən də”.
Mənə səd afərin, mən şairəm imiş, Nə indi piş əzin mən şairəm imiş, Sözümdür dilnişin mən şairəm imiş, Əbəs sözdür, deyib, bir mərdi-huşyar, “Ağaclar qovzayanda baş çəməndə, Söyüd söylər o dəmdə: mən də, mən də”.
Əzəldən sahibi-zövqi-səliməm, Qəzayə razıyam, nərməm, rəhiməm, Kim oldu, mehribanam, çox həliməm, Əbəs sözdür, deyib, bir mərdi-hüşyar, “Ağaclar qovzayanda baş çəməndə, Söyüd söylər o dəmdə: mən də, mən də”.
Adım, pəh-pəh, olub aləmdə məşhur, Özümdən olmayıb bir kimsə mənfur, Gəlir hər an dilə bu beyti-məzbur, Əbəs sözdür, deyib, bir mərdi-huşyar, “Ağaclar qovzayanda baş çəməndə, Söyüd söylər o dəmdə: mən də, mən də”. 1916
|