Məgər badi-səba zülfin ucundan key pərişandır
Məgər badi-səba zülfin ucundan key pərişandır Ki, başü canü dil hər dəm ayaq altında rizandır.
Müfərrih ləlü yaqutun xəyali-fikrin edəldən, Bu cani-şirin, ey dilbər, əcəb diltəngü heyrandır.
Gözünlə zülfi-şəbrəngin görəldən canü dil hər dəm, Pərişanhalü aşiftə, nizarü zarü giryandır.
Qaşınla kirpigü zülfün, xəti-xalinlə həm ləlin, Oxuyan müshəfi-candan der ol ayati-Qurandır.
Məni rüsvayi-xəlq etsə əcəbmidir qəmi-eşqin Ki, hər dəm navəki-qəmzən dilü can içrə pünhandır.
Qiyamət qamətin eynim görəldəndir rəvan, ey dust, Bəlayi-nagəhandır bu, kim ol aşubi-dövrandır.
Həbibi dərvişin şövqin görəldən, ey pəri peykər, Rəvan axıtdığı gözdən əqiqü ləlü mərcandır.
|
© 2011 Ədəbiyyat portalı - www.azerlit.info