Kainatın varlığından mənə sən şafi yetər,

Qibleyi-mehrabı, cana, qaşının taqi yetər.

Nari-hicranın duxani zülmətini sürməgə,

Şəmsi-can, zöhrə-cəbin, mahin yüzü taqi yetər.

Cani-miskin mari zülfi ağularsa, qəm degil,

Zərrəcə şirin ləbinin çünki tiryaki yetər.

Gərçi yaran məst olub, nuş eyləməzlər kasəyi,

Bizə Fəzlin dövlətində cürəyi-baqi yetər.

Şəmsi-dinün söhbətində bizə, ey yari-zərif,

Noqlü şəmü səbzə abü saz ilə saqi yetər.

Biz bu bipavü sərü üftadə, dilrişin müdam,

Tutmağa əlində camı saidi-saqi yetər.

Dürdü safi nə sunarsa saqiyi-can, nuş qıl,

Dinməsün kim, ey Həbibi, məstdürür saqi, yetər.