Ol zaman kim məst qıldı çeşmi məxmurun məni!
Ol zaman kim məst qıldı çeşmi məxmurun məni! (1) Xaki-pakə ol dəm etdim, mən fəda canü təni.
Əqlimü fikrim dağıldı, bir yerə cəm olmadı, Bu pərişan könlümün olalı zülfin məskəni.
Bu cəhanü can dimağın tazəvü xoşbu edər, Dəprədə badi-səba çünkim şu zülfi-müşkini.
Ey şahənşahi-cəhan, vey padşahi-insü can, Gör bu bipa, sər-fütadə qandə qalmış məskəni.
Sən məni bir dəmdə min gəz öldürürsən cövr ilə, Bir nəfəs mən şükrü həmddən qeyri anmazam səni.
Yığmagil ğəm ləşgəriylə, billah, ey sultani-can, Görəli can Kəbəsində çün o vəchi-əhsəni.
Bu Həbibi surəti-rəhmanə edər səcdəsin, Bu viran dil kim olubdur, gənci-eşqin məxzəni.
(1) Bu qəzəl vəzn və qafiyə etibarilə nöqsanlıdır.
|
© 2011 Ədəbiyyat portalı - www.azerlit.info