NOLUR ŞİRİNMƏZAQ ETSƏ MƏNİ HƏLVAYİ-HÜRRİYYƏT
Nolur şirinməzaq etsə məni həlvayi-hürriyyət, Yesəm bir löqma ondan, söyləsəm oxqay, hürriyyət!
De, xeyr olsun, yuxu gördüm ki, bir dərya kənarında Tökülüblər yanbayan, qat-qat, bütün lay-lay hürriyyət;
Yığıb da doldururlar kisə-kisə, bağlanır möhkəm, Urullar təllə, dağdan da aşır balayi-hürriyyət.
Zibəs çoxdan bəri şövqündə idim mən bu həlvanın, Dedim, yaran, nolur verməz mənə bir payi-hürriyyət!
Sözüm xoş gəlməyib təhvildarə, söylədi: “Güm şo! Bədəsti kütəh əz nəxl məcu xurmayi-hürriyyət?
Nəmidani ki, in dilbər bu gün məxsusi İranəst, Tu xud naməhrəmi bər şahidi-zibayi-hürriyyət?”[i]
Kəmali-yəs ilə məhrum olub, bir yanda əyləşdim; Alıb bir kəştiyə doldurdular tay-tay hürriyyət.
Svistok qışqırıb, kəşti rəvan oldu, baxırdım mən, Hələ getməkdə idi zövrəqi-dəryayi-hürriyyət.
Ki, nagəh bir qara bayraq açıldı dor ağacında, Yazılmış onda bir xətti-müsibətzayi-hürriyyət;
Oxurkən xətti məlum oldu kəştibanı qərq olmuş, Qalıb dəryadə heyran kəştiyi-dəvayi-hürriyyət.
Xüruşan mövclər hər səmtdən yeksər hücumavər, Görüb əmvacı kəştidən ucaldı: “vay, hürriyyət!
Bu səsdən səksənib durdum, götürdüm saətə baxdım, Hələ gördüm ki, şəbdir, söylədim: lay-lay, hürriyyət!..
İlk dəfə “Molla Nəsrəddin” jurnalında (19 yanvar 1907, â„– 3) “Molla Nəsrəddin” imzası ilə çap olunmuşdur. Jurnalda şerdən əvvəl C.Məmmədquluzadənin “Həmşəri” adlı felyetonu verilmişdir. [i] Rədd ol, bu qısa əl ilə xurma ağacından hürriyyət xurması dərə bilməzsən. Bilmirsənmi ki, bu gözəl bu gün İrana məxsusdur? Sən özün hürriyyətin gözəl dilbərinə naməhrəmsən.
|