Qızılquş Xoruzu tənələri ilə lap dilxor etmişdi. O deyirdi:

- Ay yaxşılıq bilməyən məxluq! Sənin bu qədər qeydinə qalan adamları Ò»eç sevmirsən. Onlar sənin nəslinin artmasının qeydinə qalırlar, səni yedirdirlər, ən yaxşı toyuğu sənin üçün yoldaş seçirlər. Ancaq adamlar səni bir az tək qoyub gedəndə çəpərlərə dırmaşıb uçmağa çalışırsan, dimdiyini sallayıb gedirsən, banlayırsan, səni böyüdən evə Ò»eç dönmək də istəmirsən... Ancaq mən özümü tamam başqa cür aparıram. Məni öz doğma qayalarımdan ayıraraq ac saxladılar. Yalnız bir neçə vaxtdan sonra mən onlara öyrənəndə onlar məni buraxdılar. Mən tək uçuram, ovlarda iştirak edirəm, onlar üçün başqa quşları ovlayıram. İstəsəm mən Ò»eç adamların yanına qayıtmaya da bilərəm.

Xoruz cavab verib deyir:

- Sən məsələnin əsl mənasını başa düşmürsən. Əgər sən Ò»eç olmazsa bir tikə qızarmış şaÒ»in əti görsəydin, yəqin ki, Ò»eç olmazsa bircə dəfə uçmağa imkanın olsaydı, geri dönməzdin.