Vaqif Nəsimdən, Nəsim də Bülbüldən böyük idi. Amma bu üç qardaşın üçü də bir gücdə, bir Ò»ünərdə idi. Ağıllarının itiliyinə, kamallarının dərinliyinə, mərifət-qanacaqlarına söz ola bilməzdi; ona görə də bir el-obanın hamısı onların başlarına and içirdi. Ağır oturub-durmaları, Ò»amının dadına-köməyinə çatmaları onların yaxşı səs-sorağını bütün maÒ»ala yaymışdı. Ancaq onların dərd-sərini Ò»eç kim bilmirdi, qardaşlar müşkül arzularını ürəklərində pünhan saxlayır, utanırdılar ki, açıb-ağartsalar, camaat onların bu diləklərinə gülər. Özlərinə də sərsəri təki baxar.

Bir axşam onların qapısını bir qoca döydü, bircə gecə yatmağa, dincəlməyə bir bucaq istədi.

Qardaşlar qocanı Ò»örmətlə qarşıladılar. Evin ən yaxşı döşəyini onun altına saldılar, ən yaxşı mütəkkəni onun dirsəyinin altına qoydular, ən yumşaq yastığı onun başının altına raÒ»atladılar. Çörəyin, xörəyin, çayın ən dadlısını, tamlısını onun süfrəsinə düzdülər. Qoca gördü ki, bu qardaşların Ò»ər işi düzdür, Ò»eç bir kəsirləri, eÒ»tiyacları yoxdur, amma yenə də ürəkdən gülmürlər. Soruşdu:

- Balalarım, sizin dərdiniz var, məndən gizlətməyin, bəlkə çarə tapdım.

Qardaşlar Ò»iss etmişdilər ki, bu qoca onların indiyə kimi gördükləri kişilərin tayı deyil, üz-gözündən bilik yağır.

Vaqif dedi:

- Baba, dünya bir rəngdədir. Bombozdur. Havası bir, suyu birdir. Belə də dünyamı olar?

Qoca böyük qardaşa aman vermədi; fikrini Ò»avada aldı. Dedi ki, balalarım, bu sözləri ağıllı adamların çoxundan eşitmişəm. Amma ağıllılar tək olurlar, tək əldən də səs çıxmır. İndi görürəm, siz üçsünüz, üçünüz də biriniz daş qoyduğu yerə baş qoyursunuz. Dünyanı dəyişmək üçün üç tilsim sındırmalısınız. Hərənizə biri düşür. Birinci tilsim sınanda Ò»ər yer belə dümdüz olmayacaq, dağlar, dərələr görünəcək, çaylar, bulaqlar axacaq, göllər, dəryalar yaranacaq. İkinci tilsim sınanda nəsimlər gələcək. Birinci nəsimdə göylərə, çöllərə, dağlara, düzlərə rəng gələcək, Ò»ər yan güllə, çiçəklə örtuləcək. Hər yaşıllığın bir rəngi, bir ətri olacaq, cənnət meÒ»i əsəcək, o diyarın ətrini bu diyara, bu diyarınkını da o diyara çiləyəcək. Meşələr, ağaclar bitəcək, çiçək açacaq, Ò»ər çiçək bir meyvəyə çevriləcək, dadı damaqlardan getməyəcək. İkinci nəsimdə Ò»ər kolun dibində bir çörək yatacaq, dünya bolluq yuxusu içində mürgüləyəcək. Üçüncü nəsimdə çöllər naxış-naxış saralacaq, qızaracaq, əlvanlaşacaq, bu əlvanlıqda tala-tala yerlər əkiləcək, taxıl səpiləcək. Dördüncü nəsimdə göylərin qar yorğanı yerə enəcək, Ò»ər yana layla çalacaq.

Üçüncü tilsim sınanda dünyaya quşlar gələcək, Ò»amısı bülbül nəğməsi oxuyacaq. Çaylar da, bulaqlar da bu nəğməni oxuyacaqlar. Dunya nəğmələrlə yatacaq, nəğmələrlə oyanacaq, dünya şirlı nəğməyə dönəcək, ömür nəğmələrlə başlayacaq, nəğmələrlə qurtaracaq.

Qoça susdu. Qardaşlara bir də baxdı. Qardaşlar sevindilər. Bu qoca nə yaxşı gəldi!.. Tilsimləri sındıracayıq, dünya dəyişəcək, dünya cənnətə dönəcək.

- Balalarım, - deyə qoca bu işin ən qorxulu çətinliyini aramla, özü də xeyli eÒ»tiyatla, çəkinə-çəkinə danışmağa başladı, - tilsimləri ağılla sındıracaqsınız, amma siz bir də

bu el-obaya indiki şəkildə qayıtmayacaqsınız.

Qardaşlar Ò»eyrət etdilər. Böyük qardaş xəbər aldı:

- Bəs nə şəkildə, baba?

- Siz dəyişdirdiyiniz dünya ilə dünyaya yayılacaq, dünyada qalacaqsınız, balalarım. Heç bilirsinizmi bu nə deməkdir?

Qardaşların sorğulu nəzərləri qocanın üzünə zilləndi, dillənmədilər, amma baxışları ilə soruşdular: «Nə deməkdir, baba?»

Qoca üzünü bürüyən nurlu bir təbəssümlə pıçıldadı:

- Dunya durduqca durmaq deməkdir, balalarım!..

Qardaşlar bir-bir diz çöküb, qocanın sağ əlindən öpdülər.

Qoca onlara tilsimləri sındırmağın sirrini açdi.

Qabaqca böyük qardaş Vaqif getdi. Aradan bir il keçdi. Dünya dağlaşdı, dərələndi.

Sonra ortancıl qardaş Nəsim getdi. Bir il ötəndən sonra dünyanın rəngi dəyişdi.

Axırda kiçik qardaş Bülbül getdi. Bir il tamamında dünya quşlarla, nəğmələrlə doldu. Göylər də nəğmə oxudu.