Yox məndə bəs ki, tabü təvan hicr dağına
Yox məndə bəs ki, tabü təvan hicr dağına,
Çarə budur: özümu yıxam xüm ayağına.
Bir ləhzə kafirəm, çıxa meyxanədən əgər,
Zöhd əhlinin dəgə meyi-gülgün dodağına.
Hər kim dilərsə rahəti-dünyavü axirət,
Versin özün o piri-müğanın bucağına.
Yüz fərqi var badə ilə abi-kovsərin,
Su içsin, ol kəsin dəgə bu söz damağına.
Can sədqə olmasınmı ki, əbrulərə, edər
Peyvəstə şərhi-halımı yarın qulağına.
Pürpiç zülfü qaməti-sərv üzrə, der görən,
Mari-siyahlərdi çıxar gül budağına.
Can qılsa pişvazi-xadəngin əcəb degil,
Lazımdı mizəbanə təvazö qonağına.
Ey didə, qoyma əşki gedə kuyi-dilbərə,
Mərdüm gərəkdir ögrədə adab uşağına.
Kəs şəm başını, uzadır dil üzarına,
Zahirdə baxma hiylə ilə ağlamağına.
Xari-mücəmdən etməsə əndişə, Zakira,
Sərvi-səhi basardı qədəm göz bulağına.