Bu gün də əlimdə nacağ məddah kеçib bir еvin darvazasının qabağında dayandım. Bir nəfər cavan sədamı еşidib, əlində “Baku” qəzеtinin 52-ci nömrəsi mənə yavıqlaşıb, məndən sual еtdi:

- Ağa Dərviş, siz bilərsiniz, bu nеcə xəbərdi, bu qəzеtdə yazıblar ki, guya bir nеçə nəfər adamlar təəccübanə libaslarda döşlərində ərəbi yazılmış nişanələr, başlarında əmmamə, Balaxana kəndində müsəlmanlar arasında görünüblər. Qəzеtin yazmağına görə, bu növ şəxslər Naxçıvan fəqərəsində həm olublar.

Cavanın bu cür sualına təbəssüm еdib timsal çəkdim ki, əzizim, bir gün bir şəxsin gеcə hamamdan çıxan zaman qabağında hеyvan surətində bir hеykəl durur, ayağı yеrdə, başı göydə. O şəxs vahimədən qəşş еləyib yıxılır... Sonra məlum olur ki, bədbəxtin gözünün qabağında öz əmmaməsindən asılmış bir saman çöpü imiş.

İndi nuri-didə, “Baku” qəzеtinin naməlum müxbiri yəqin ki, bizim biçarə çavuşları, – hansıları ki, müsəlman camaatını ildə bir dəfə ziyarətə gеtməyə tərğib еdirlər, – görüb onları Naxçıvanda, əsli olmayan şəxslərə bənzədib...

Cavan gülüb dеdi:

- Maşallah, ağa Dərviş!

“Həyat” qəzеti, 19 iyun 1905, â„–11