Riştədir cismim ki, dövri-çərx vermiş tab ona,
Mərdümi-çeşmim düzər hərdəm düri-sirab ona.

Sayeyi-zülfün şəbistanındadır şəmi-rüxün,
Necə yetsin qədr ilə xurşidi-aləmtab ona?

Dürd dərdidir səfabəxşi-hərifi-bəzmi-eşq,
Saqiya, çox etmə təklifi-şəraba-nab ona.

Qaməti-xəm birlə bir əhli-kəramətdir qaşın,
Daş olur, əlbəttə, gər baş əyməsə mehrab ona.

Çeşmini əhli-nəzər qəsdinə təyin eyləyən
Nazü qəmzəndən mühəyya eyləmiş əsbab ona.

Tərləmiş rüxsar ilə xublar açarlar könlümü,
Gör nə gülşəndir ki, atəşdən verərlər ab ona.

Silki-əhli-halə çəkmiş zahidi əşki-riya
Mis kimi kim, sim qədrin bildirər simab ona.

Ey Füzuli, qalmamış qövğayi-Məcnundan əsər,
Qaliba, əfsaneyi-eşqin gətirmiş xab ona.