MƏNƏM
Mənəm bir möminü dindar, aqil, əhli-imanəm, Müqəllid kəndimə, həm aliməm, həm də müsəlmanəm. Axundam, vaizəm, şeyxəm, rəisəm əhli-islamə, Çobanəm, nazirəm bu qusfəndanə nigəhbanəm. Əlimdə ixtiyarım var, dolandırram biyabani, Otarram, damlaram, həm sahibəm mən, həm də dərbanəm. Müridə mehribanəm, mehriban olduqca dilşadəm, Müzəyyən süfrələrdə hər gecə bir yerdə mehmanəm. Təməllüq eylərəm bir löğməyə yağlı-yavan hər nə, Qarın anbarını doldurmağa müftə, şitabanəm. Təvazö eylərəm nimxiz olub yüz dəfə, min dəfə, Ləimə, qatilə, düzdə, dəkadır çünki bikanəm. Sifətdə abidəm, paltarda seyyid, başda bambaşqa Ədəbdə cahiləm, elmim də yoxdur, pək süxəndanəm. Ağızdan heyvərə, dildən acı, qəlbim qəsavətli, Qərəzli, kinli, fikrim hilə, məsləkdə xuliqanəm. Qanım əsla qarışmaz qatsanız da xuni-ürfanə, Əzəl xilqətdə xəsmi-elm, əhli-elmü ürfanəm. Yeni adətlərə, məktəblərə bilcümlə ziddəm mən, Hələ hürriyyəti-nisvan o əşxasə düşmanəm. Canım, osmanlılar həddindən aşdı, qaynayıb daşdı, Bu viran olmuş İranə baxıb durduqca heyranəm. Təmamən aləmi-islam azıb yoldan, təriqətdən, Çıxıb izdən, şəriətdən, necə gör xanə viranəm. Əgər boylə gedərsə puç olur mollalığın şəhri, Cibişdan boş qalır, qaldıqca boş hali pərişanəm. Bunu pişi-nəzərdə tutmuşam kim, fəhmi-vəhşətdən, Dəmadəm qarğaram ariflərə, təkfir quyanəm. Xülasə, yaşdır işlər, əskilir gündən-günə hörmət, Peyapey izzətim, şanım gedir, çaki-giribanəm. Nə təqsir eyləmişdimsə bu aləmdə, xudavənda, Bağışla, tövbə etdim, cümləsindən mən peşimanəm.
Şəmşirək “Zənbur”, 1910, N 17.
|