Mən oylə bilirdim ki, mana yarsən,

Aqilü fərzanəvü huşyarsən.

Əhdli, peymanlı, vəfadarsən.

Mən nə bilim şeyxlə həmkarsən,

Tənbəlü biqeyrətü biarsən!

Parçalayır sinəni İran səsi,

Milləti-məzlum, pərişan səsi.

Gündə gəlir qan səsi, viran səsi,

Yoxsa eşitmir qulağın, karsən,

Ax, necə bihimmətü biarsən!

Sən hələ məxmuri-meyü çorsu bəng,

Ümməti-biçarədə yox ruhü rəng.

Hey atılır ərzimizə tir, səng.

Səktələnir: olma xəbərdar sən,

Çünki özün zülmə tərəfdarsən!

Qaldı vətən təhlükədə, xofnak,

Batdı qızıl qanə o torpaği-pak.

Etmədin əsla qəminə iştirak.

Abdəsən, nəxleyi-bibarsən,

Ölməyə, billahi, səzavarsən!

Bilmədim istəklisən əğyar ilən,

Şah ilə, həm şeyx ilə, əşrar ilən,

Qurbağa, kərtənkələ, şəhmar ilən,

Zalimü cabbarla həməfkarsən!

Fitnə-fəsad əhlinə sərkarsən!

Fasiqü bidinə həvadarsən!

Əskicə kalayə xridarsən!

Alimi-biməntiqü biarsən!

Şəmşirək

“Zənbur”, 1909, â„– 17.