RƏCƏZ
Mənəm mərdi-məşhur, binəngü ar – bu gizli deyil ki, edəm aşikar, Rəayamə hökmüm rəvandır mənim, – çe sail, dilənçi, keçəl, kur, kar. Ümuri-siyasətdə pək mahirəm, – fərasətdə mən etmişəm iştihar, Kəmalımda yox zərrə nöqsan mənim – həmi aqiləm, aliməm, huşyar. Xülasə, başım çox böyükdür mənim – hələ peysərim, qol-qıçım bir kənar. Əsasən: ədalət, sədaqətliyəm – mənimtək hanı rəhmli hökmdar, Xilaf olmaz əsla sözümdə mənim – mənəm əhdü peymanda pək üstvar, İçəm and quranə, sındırmanam – mənim andıma xəlq edir, etibar. Özüm talibəm çünki hürriyyətə – o hürriyyətə kim, edəm rəxnədar, Əlavə: sözüm, söhbətim tünddür – yüzümdən-gözümdən yağır zəhrimar, Tənumənd, pürzur, pürqüvvətəm – nəhəngəm, pələngəm, yeli-ruzigar, Önümdə rəhm xan, dalımda Səməd – dübarə otuz min nəfər xərsüvar. Əgər istəsəm şəhri-Tehranı mən – iki həmlədə eylərəm tarmar. Nə Təbriz, Səlmas, Xoy, Ərdəbil – Ürumi, Mərənd, angəhi Səbzvar, Nə Qəzvin, Rəşt, Ənzəli, İsfahan – nə Şiraz, ya kim, xorasanlılar. Nə Bağır, nə Səttar, kimdir bunlar? – Nə sərdar Əsəd, nə də Bəxtiyar, Vəli, mən özüm qorxuram, doğrusu – ürək durmur, titrəyir bid var Odur ki, rəfiqi-şəfiqim mənim – məni qoymadı kim, olam xarü zar. İşarəmlə Təbrizi işğal edib – yeritdi cərad, piyan, xumar, Olub indi yeksər o saydıqlarım – təmami kəməndi-bəlayə düçar, Nə var ixtiyarı dönüb söyləsin – qalıb sinədə qəmləri bişümar, İlahim salıb onları müşkülə – məni eylədi yaxşıca kamkar O Təbriz, o Təbriz, o viran şüdə – edib sinəmi lalətək dağdar O kani-ədüvv, mənbəyi-inqilab – o osmanlı türkaninə rəhgüzar O qafqazlı kafirlərin mədəni – o babi yığıncaq əhrarlar, O qıldı məni aləm içrə zəbun – o etdi məni halimə əşkbar, O məşrutəxah əncümən, əncümən – orada vəkillik edən nabəkar Vurub canıma od Azərbaycan – ərir peysərim dəmbədəm dümbəvar. Bugün tazə bir söz eşitdim genə – qulaqlarımı qavzadım çün himar, Ölüm qorxusu düşdü əndamimə – qazıldı mənə hər tərəfdən məzar, Deyirlər, gəlir üstümə çox qoşun – fədai, mücahid, səğarü kübar. Olublar bütün yekdilü yekcəhət – ki, bu yolda etsin hamı cannisar, Ediblər qəsəm yad yeksər məni – salıb təxtdən, eyləsinlər kənar, Onunçün dolub sinəmə iztirab – alovlandı canım olub pürşərar. Əgər mümkün olsa, bu gün durmuyub, – çıxıb məskənimdən edərdim fərar.. Bu cür şahlıqdansa, çox yaxşıdır – ola qismət olsam ğəribəl-diyar. Özüm bilmişəm axırı eyliyir – bu millət məni azimi-guri-nar. Ax, ay qardaşım Kabla Əbdülhəmid! – Ey aləmdə mən qəmliyə qəmküsar. Üzüldü sənintək mənim də əlim – hərəmxanədən, olmuşam biqərar. Əcəb dar günümdür, yetiş dadimə – salırlar məni təxtdən, ay havar! Əsir əllərim, cəmdəyim titrəyir – alıb dövrəmi bir neçə namdar, İtibdir başım, əqlü huşum gedib – gülüb, ağlaram, gah divanəvar. Nə ruhum çıxır cismi-murdardən – nə də dincəlir, qalmışam intizar. Nə pis qulluq etdim ki, bu millətə – məni hərliyirlər, a pərvərdigar! Əcəb yerdə axşamladım, əlğərəz – gecəm oldu zülmət, günüm tirə tar, Hələ böyləcə eylədim şərhi-hal – şəb hamilə, ta görək nə doğar. Yazıb eylərəm nəşr mabədini – necə dövr edərsən fələk kəcmədar.
Nazimi: Məşədi Sijimqulu “Molla Nəsrəddin”, 1909, N 27.
|