|
O MƏNƏ
Bir quru cisməm uçuq qəlbli, candır o mənə! Əski, solğun bədənəm, qırmızı qandır o mənə!
O mənə yar deyil isə də, yarəm ona mən, Tazə bir güldür o xoş ətrli, xarəm ona mən, İstəsə canımı qurban, yenə varəm ona mən, Boş, qırıq bir qəfəsəm, ruhi-rəvandır o mənə, Bir quru cisməm uçuq qəlbli, candır o mənə!
Yıxıq evcikləri ən sevgili kaşanəmdir, Gözünün yaşı suyum, dərdi-dili danəmdir. Yuva sevgisi üçün bu dili-viranəmdir, Bir soyuq yel kimi hər sübh vəzandır o mənə, Quru bir cisməm uçuq qəlbli, candır o mənə!
Sevgilimdir o mənim, aşiqi-divanəsiyəm, Bir yaşıl şəmdir o, mən dəxi pərvanəsiyəm. Saçının, saqqalının, bığlarının şanəsiyəm, Fəxrdir, şöhrətü ad, izzətü şandır o mənə! Bir quru cisməm uçuq qəlbli, candır o mənə!
Millətimdir o mənim sevdiyim əla gözəlim, Nəzərindən fəqət atdığı üçün bibədəlim, Kuyi başında qalıbdır iki qoynumda əlim, Eşq divanəsiyəm, kərçi ziyandır o mənə, Çarə yox, tərk edəməm kuyini, candır o mənə!
Nazı çox, qəmzəsi bol, kibri də var dilbərimin, Baxmamaq işvəsidir aşiqə, taci-sərimin, Yox ki, təsiri ona ahü nəva, sözlərimin, Ta ölüncə səbəbi-ahü fəğandır o mənə, Bir zəlil adəmiyəm, zülmlü candır o mənə, Quru bir cisməm uçuq qəlbli, candır o mənə!
“Molla Nəsrəddin”, 1914, â„– 13.
|