“Səqahüm rəbbühüm cami” məni sərməsti yar etmiş,

Bu viran könlümü gəl gör necə rəşki-bahar etmiş.

Süxən saz eylərəm gəh-gəh Nizami kimi Xosrovdan,

Irəm bağında bir laçın nə xoş Şirin şikar etmiş!

Məni aləmlərə faş eylədi o saniyi-Leyli,

Məni ol dilbəri-şirinsüxən Məcnuni-yar etmiş.

Mürüvvətdi, aman, yarəb, səbəb noldu ki, bu gərdun

Məni ol dilbəri-məstin gözündə böylə xar etmiş?!

Gətir, saqi, meyi-rəngin, məni azad qıl qəmdən,

Bu gün piri-müğan bu külbəni darül-qərar etmiş.

Edib tərhi-binayi-bəzmi-işrət bu xərab evdə,

Məni-biçarəni məsti-şərabi-xoşgüvar etmiş.

Mən indi eşqdən laf urmanam, ol xosrovi-xuban,

Məni ruzi-əzəldən aşiqi ol gül’üzar etmiş.

Əgər ki, aşiqə cövr eyləmək mə’şuqə adətdir,

Məni ol nazənin dilbər əcayib dağidar etmiş.

Dəvayi-dərdi-hicran səbr imiş, etdim yəqin, amma

Nəbatinin şikənci-tari-zülfi biqərar etmiş.