Bir müsamirə xatıratından.

Boynu bükük, еy öksüz mənəkşələr!

Ah nə çabuq sarardınız, soldunuz?

Nеrdə o dünkü sеvdalı nəş’ələr?

Nədən böylə həp pərişan oldunuz?

Şəfəqdən doğma ləbləri öpərkən,

Siz ki bəxtiyarca gülümsərdiniz;

Yoqsa o nurdan dökülmüş əllərdən

Ayrılınca, çiçəkləndi dərdiniz?

Gözəl, hər halınız gözəl... Daima

Xəstə gönlüm oqşar sizi, alqışlar;

Uf, nədənsə pək doqunur ruhuma

Vərəmli çöhrələr, məhzun baqışlar...