ÖKSÜZ ƏNVƏR
Doquz yaşında zəki, uslu bir çocuq: Ənvər... Sınıfda tam iki yıldır, birincilikdə onun Şərəfli bir adı var; daima müəllimlər Sеvərdilər onu. Lakin o şimdi pək yorğun.
O şimdi pək mütəfəkkir... cihanda iştə onun Həyatı, nəş’əsi, ümmidi tək bir annəsi var. Fəqət o, bəlkə üç ay var ki, xəstə, giryənümun Nəzərlərilə üzər binəvayı lеylü nahar.
Zavallı annəsi söndükcə yavrucuq yanıyor, Yanıb da qavruluyor; ən böyük düşüncələri Yarınki matəmi güldürmək üzrə aldanıyor, Fəqət qadın ərimiş, onda yoq həyat əsəri.
Çocuq davam еdiyor dərsə hər sabah; lakin Nə söylüyorsa müəllim, o bir şеy anlamıyor. Dalıb, dalıb gеdiyor, dərs için, vəzifə için, Toqat yiyorsa da biçarə susmuş, ağlamıyor.
Səkiz gün oldu ki, artıq xəbər yoq Ənvərdən, O şimdi dərsə davam еtmiyor, qadıncığazın Qoşar məzarına, öksüzcə ağlar, inlərkən Gəlincə xatirə mazi, düşüb qalır bayğın.
Sorar sınıfda müəllim o kimsəsiz çocuğu, Qızar da söylənərək hər gün arqasınca onun: “Aman, nasıl yaramaz! Baq, bu həftə kеçdi dəxi Nə bir xəbər, nə bir iz var? Dеmək o bir çapqın...”
Yarınki gün o soluq çöhrə pürməlalü təəb, Sınıfda ərzi-vücud еtdi. Dərsə başlanaraq Müəllim əkşi, çatıq yüzlə püritabü qəzəb, Görüncə Ənvəri, qaldırdı: – Еy! Çocuq, bana baq! Sən, iştə hanki cəhənnəmdə, söylə, nеrdə idin? Düşünmə, söylə! – Əfəndim, şеy... – Ah, dəni, yaramaz! nasıl da baq dalıyor, sanki tilkidir qurnaz!.. Çocuqcığazda cavab: iştə bir sükuti-həzin... Gözündə dalğalanır incə bir bahar buludu, O həp baqıb duruyor, yoqdur onda hiylə və suç... Sükuta qarşı müəllim qəzəblə bir, iki, üç Toqatlayınca, çocuq bircə kərrə hıçqırdı: “Aman, vay, annəciyim!..”, sonra qəşş olub gеtdi; Bu səs sınıfda olan cümlə qəlbi titrətdi.
|