Oldu bir yolda tülkü qurda düçar,

- Har? – sordu, - gedirsən, ey sərdar[i]?

Dedi qurd: - Ey iki gözüm, ciyərim,

Gedirəm hər yerə düşə güzərim.

Zülmdən qurtarıb olam rahət.

Yaxdı, yandırdı canımı zillət.

Hər zaman ki, məni görür insan,

Öldürür, rəhm etməyir bir an.

Dedi tülkü: - De bir mənə işini;

Aparırsanmı o tamah dişini?

- Harda olsam, gərək olur bu dişim.

Söylə, dişsiz mənim aşırmı işim?

Dedi tülkü: - Əbəsdir bu söhbət,

Ey gözüm, çəkmə boş yerə zəhmət.

Nə qədər ki, səninlədir bu dişin,

Keçəcək hər məkanda böylə işin.    

                                                      1908