Söndün nə çapıq[i], ruhuma qüvvət verən ey nur,

Ümmidi-vüsalınla sənin mən yaşayırdım.

Şövqündə o daşqın dərələrdən həm aşırdım,

Hicran məni, ah, etdi yenə xəstəvü rəncur[ii],

Oynatmadadır qəlbimi atəşli bir ahəng,

Vulkan kimi püskürmədə ətrafə şərarə.

Nolmuş ki, yazırsan məni sən, ey dili-parə?

Etmişmi həyatı bu mühitin sənə də təng?[iii]

Müzlim[iv] gecə, ətrafı bulud çən bürüyərkən,

Göz yaşlarımın bəslədiyi ey gözəl ümid,

Qarşımda təcəssüm edərək ver mənə təyid[v],

Bu zülmət ilə sübhə qədər ta vuruşum mən.                

                                                                        1908