Ey güli-susən, səni bir natəvan çəkmiş məgər?
Ey güli-susən, səni bir natəvan çəkmiş məgər? Bir məhi-ali məqamə bəndivan çəkmiş məgər?
Beylə tarik rəng ilə girmiş o qəsrə bilməyib, Sillələr rüxsarınə ol bağban çəkmiş məgər?
Çünki bu gülşəndə sərkərdan gəzənlər çoxdu, çox,
Ol səbəbdən pasibanlar xoş nişan çəkmiş məgər?
Rəngü buyindən müzəyyəndir büsati-bəzmi-gül, Xameyi-nəqqaşi-qüdrət gülsitan çəkmiş məgər?
Bu qədər lütfü nəzakət kim sənin hüsnündədir, Lütfi-təbilə səni ol Natəvan çəkmiş məgər?
Nə mən olaydım, ilahi, nə də bu aləm olaydı, Nə də bu aləm ara dil müqəyyədi-qəm olaydı.
Nə hicr atəşinə odlanıb yanaydı dilim, Nə eşqin içrə könül böylə şad xürrəm olaydı.
Nə sərv qəddin olaydı, nə həsrətilə gözüm gur Nə ruzgar fəraqində qamətim xəm olaydı.
|
© 2011 Ədəbiyyat portalı - www.azerlit.info