Ta ki, axşam vəqti gördüm, ey büti-məhru səni,

Gündüzin ta şam olunca istərəm hər su səni.

Ta ki, sən getdin mənim qarşumdan, ey sərvi-rəvan,

Dəmbədəm istər rəvan olub gözümdən su səni.

Gəldi yüz min dürlü sövdayi-pərişan başimə,

Xanda gördü gözlərim, ey türreyi-hindu səni?

Yarəb, ol çöhrən nə tazə vərdi-əhmərdir sənin,

Gül qızarmış xiclətindən, lal edibdir susəni.

Ey Xətayi, sən nə bülbülsən ki, baği-rövzədə

Görməmişdir bağban dər gülşəni-minu səni?