Çıxmaz, ey dilbər, sənin xeyli-xəyalın yaddən,

Könlümün şəhrini yıxdı eşqiniz bünyaddən.

Ta ki, düşdüm, ey pəri peykər, fəraqın dərdinə,

Dutdu avazım cahanı ah ilə fəryaddən.

Anca kim, dünya yüzündə xəstə canım təndədir,

Çıxmaya dərdi-fəraqin bu xərababaddən.

Ta ki, çeşmim qarşusundan ayru düşdün, ey sənəm.

Çıxmaya hərgiz xəyalın xatiri-naşaddən.

Bu Xətayi sözünə dəq dutma, ey nakəs həsud,

Ta əzəl təlim alıbdır bu həkim üstaddən.