Bu mənim cismimdəki zəhmətlərimnol[1] can bilür,

Mana hicran etdigin ol dilbəri-canan bilür.

Ta ki, həmdəmdir ğəmi-eşqin könüldə, ğəm yemən,

Çün xəyalini sənin dil sevgili mehman bilür.

İnciməz bu xəstə canım dərdi-hicrindən sənin,

Cövrü qəhrin gəldigincə lütf ilə ehsan bilür.

Çünki birdir aşiqə qəhr ilə lütfün mənisi,

Dil fəraqini vüsalü dərdini dərman bilür.

Ruzü şəb bülbül təki eylər Xətayi nalələr,

Baği-hüsn içrə yüzüni çün güli-xəndan bilür..