Hər səhər vaxtında kim, bülbül fəğanın başlar,

Ahım artar şöylə kim, axar gözümdən yaşlar.

Gör necə fəryad edər biçarə bülbül dərd ilən

Kim, anın fəryadına əfğana gəldi daşlar.

Hər firiştəsurətin yanında yüz min div olur,

Xanda kim, qəllaş olursa, çox olur qulmaşlar.

Barəkəllah, dəsti-qüdrət töhfə yazmış nəqşini,

Afərin şol nəqşə kim, aciz qalır nəqqaşlar.

Bilməzəm zülfünmüdür hər tarəsini dam edən,

Yoxsa cana qəsd edən gözünmüdür, ya qaşlar.

Könlümün şişəsinə pərri məgəs dəgsə sınar,

Ey həbibim, bəs nədəndir sən atarsan daşlar?

Xanda kim, Leyli olursa anda bir Məcnun olur,

Xanda kim, bir gənc açılsa, anda itər başlar.

Tərki-can qıldı Nəsimi, keçdi bu başdan dəxi,

Xanda qaldı ata-ana, qövm ilə qardaşlar?