Yəqin, yarəb, üzündür rəqqi-mənşur,

Məhəmməd şər’i andan oldu məşhur.

Təvaf əmr oldu çün Beytül-ətiqə,

Rəsul ol evi çün xoş qıldı mə’mur.

Sifatındır, bilirəm Kə’bə mütləq,

Ziyarət eyləyənlər oldu məğfur.

Saçın həblülmətindir, surətin həq,

Hidayət şəm’i üzün, ərz edər nur.

Yanağın hazihi-cənnati-ədnin,

Üzündür kəşfi-müşkil, cənnəti-hur.

Sənin məstanə eynin sağərindən

Rəvandır səlsəbil, uş məstü məxmur.

Məsiha nəfxədir şirin dəhanın

Ki, səhhət bulur andan sorsa rəncur.

Qaşınla kirpigin, mişkin saçınla

Vücududur Süleyman, eynidir mur.

Ənəlhəq dedi, zülfün darlığından,

Çıxardı gögə fəryadını Mənsur.

Sifatın batini eylədi rövşən

Ki, aləm varına olmadı məğrur.

Sən əhsənsurətə inkar edənlər,

Əzazildir ki, düşdü tanrıdan dur.

Nəsimiyə təcəlli qıldı qəmzən,

Gözünə nurü könlün etdi məsrur.