Ey xəti-xalın kəlamüllah, həm ümmül-kitab,

Həsrətindən dideyi-üşşaq olubdur qərqi-ab.

Qəmzeyi-çeşmin işarət qıldı əhli-vadiyə,

Musiyə gəldi xitabi-lən-təranidən cavab.

Leylətül-əsrada vəlleyl endi zülfün şə’ninə,

Ayəti-vəşşəms vəchindən göründü afitab.

Ey mənim eynimdə rüxsarın çü nuri-ləmyəzəl,

Dil saçın hər tarəsindən aləm üzrə mişki-nab.

Aləmi qıldı münəvvər nuri-vəchin ta əbəd,

Lövhi-məhfuzunda rövşən oldu həm yövmil-hesab.

Zarü bimaram, əgər təşrif qılsan bir nəzər,

Xaki-payın məqdəminə süzəyim gözdən gülab.

Ol xətu xalü rüxü zülfün hesabın qılmağa,

Hacibi-eşqə müyəssər oldu həqdən ehtisab.

Surətin ayineyi-eşq oldu əhli-vəhdətə,

Lövhi-məhfuzunda Qur’an oldu hikmətdən kitab.

Ey Nəsimi, başını qoy ol cənabi-həzrətə,

Qoymağıl əldən vüsalın ta əbəd, əz hiç bab.