Müshəfi-natiqəm, kəlam oldum,

Bəndeyi-favü zadü lam oldum.

Sübh əzəldə çü üzünü gördüm,

Əbədi zülfün ilə şam oldum.

Padşahi-cahan mənəm, çünkim

Məhv edib mənliyi, qulam oldum.

Ərş təxtimdürür, Süleymanam,

Hüdhüdəm, Bülqisə pəyam oldum.

Zati-mütləq vücudum oldu yəqin,

Seydi-Simurğa danə, dam oldum.

Nərgisin çeşmini xumar edəli,

Məsti-gülrəngü qönçəfam oldum.

Ləblərindən həyati-ləmyəzəli

Içəli səlsəbilü cam oldum.

Sübhdəmdə nəsimi-sübhi-nigar,

Iribəm aşiqə salam oldum.

Nəfəsimdən müəttər afaqı

Qılıb ənfüsdə xoşməşam oldum.

Çərxin ağazın anladır bu sözüm,

Saz, ədvar ilə məqam oldum.

Binişan sirrini əyan edirəm,

Kəndözilə çü sübhü şam oldum:

Çün göründü gözümə ol dildar,

K’andan özgə cahanda yox dəyyar.

Fəzli-həqqin irişdi dövranı,

Zahir etdi rümuzi-Qur’anı.

Kirpigi, qaşı ilə zülfündən,

Kəşf edər sirri-razi-sübhani.

Həqqi qıldı müşahidə təhqiq,

Kim ki, bildi bəvəchi-insani,

Xızr olub içdi abi-ləmyəzəli,

Buldu xəttində abi-heyvani.

Ağzı bir nöqtədir, rümuzu anın

Göstərir xatəmi-Süleymanı.

Neçə xət əhlini qubar edənin,

Nəsx olundu xətində reyhanı.

Bu səadət topunu ol çaldı

Ki, şəhadətlə buldu meydanı.

Vüslətə ulaşıb bəqa bulasan,

Gər qılırsan bu tərkibi fani.

Ruhi-qüds oldu nitqim əşyada,

Tərh qıldım arada cismani.

Vəchi-Adəm ki, ərşi-rəhmandır,

Gözlərim anda gördü subhanı.

Ləbi-lə’lin xəyalına hərdəm

Tökdü çeşmim bu lə’lü mərcani:

Çün göründü gözümə ol dildar,

K’andan özgə cahanda yox dəyyar.

Çünki mən binəvayi-qəllaşam,

Meykədə içrə rindü ovbaşam.

Məzhərəm, məzhər ilə bir zatam,

Görünən nəqş içində nəqqaşam.

Sirr ənəlhəq rümuzunu hərdəm

Söylərəm aşikara sirfaşam.

Sufi, gəlgil şərabi-saf içəlim,

Meyi tövhid içində sərxoşam.

Nitqi-həqqəm, məra çe pəndari?

Bu ənasirlə gör içü taşam.

Fələkü asimanü həft zəmin,

Həm kitab içrə, həm quru, yaşam.

Mənsiz olmaz cahanda əşya çun,

Gərçi kuhü və gərçi xaşxaşam.

Zülfü hüsnün həvasilə hərdəm,

Sübh-dəmdə nəsimi-fərraşam.

Ləbü dəndanının xəyalına,

Nəzər eylə ki, lə’lü dürpaşam.

Yekcəhət gəştəm əz rəhi-eşqət,

Gərçi dər pişi-xəlq qəllaşam.

Masəvəllahdan əl çəkib indi,

Eşqin ilə həmişə yoldaşam:

Çün göründü gözümə ol dildar,

K’andan özgə cahanda yox dəyyar.

Dağıdanda üzünə zülfünü yar,

Yeridir, aşiqin məlahəti var.

Məst olanda ləbində əşya həm,

Nərgisin gözləri olur xummar.

Bustan cənnət oldu hüsnündən,

Əndəlib gülə qarşı ağlar zar.

Vəchi-adəmdə otuz iki odu,

Musiyə söylədi ənəllah nar.

Mərkəzi-xakə qıldı cümlə sücud,