Yey – Yüzün mahiyyətidir aləmə nuri-nəcat,

Lam əlif – Lareybə illa vəchəhü ana cəhat.

Hey – Hilalın qabü qövseyn, qaşların mehrabdır,

Vav – Vəhdət nuru üzün, saçların vəl-mürsəlat.

Nun – Nə mə’nidən qiyamət qamətindən kəşf olar,

Mim – Müvəhhidlər dedilər üzünə vən-naziat.

Lam – Lə’lin cür’əsindən aləmi məst eylədin,

Kaf – Kafidir ləbindən içənə abi-həyat.

Qaf – Qur’andır camalın, bu kəlamı həq dedi,

Fi – Fələk dövründə buldu Kə’bənin içində lat.

Ğeyn – Ğeyrə sümmə vəchüllah yox, ey müddəi,

Eyn – Elmi-fəzli-həqdir kəşf edər hər müşkilat.

Zey – Zühur oldu çü Isa Mehdiyi-sahibzəman,

Tey – Tanıqdır, nitqi xatəm qandasa getdi məmat.

Zad – Zəlalət mülkünü nitqilə mə’mur eylədi,

Sad – Səfa kəsb etdi andan əhli-həq buldu səbat.

Şin – Şəmsi-aftabam, cavidanam ləm-yəzəl,

Sin – Səadət vacib oldu Fəzli-həqdən mümkünat.

Zey – Zülalın şərh edərkən aləmə şirin təbin,

Rey – Rəvan oldu bu nəzmin mə’nisi həmçü Fərat.

Zal – Zikrimdür camalın ayəti hər sübhü şam,

Dal – Də’visi yalançı sufilərin oldu mat.

Xey – Xəyalım dolaşalı zülfünün sevdasına,

Hey – Həyatım qapdu şövqün ləşkəri vəl-adiyat.

Cim – Camalilə cəlalın mə’nisi bir nurdur,

Si – Sürəyyayı səmadan göstərər ənvari-zat.

Tey – Təalillah ki, mislin görməmiş dövri-fələk,

Bey – Bəqa mülkü sənindir, ey Nəsimi, şeş cəhat.

Əlif – Allahdur ki, olmaz nitqi-zatından cüda,

Uş kitabü həyyi-mütləq, uş Məsihi-mö’cüzat.