Ey kərimi-ləmyəzəl, ey xaliqi-pərvərdigar,

Həm sənin qatındadır sirri-nihanım aşikar.

Baxmagil hər rusiyahın cürmi-bie’dadına,

Əfv qıl, səndəndürür yüz min ki, ola bişümar,

Vayə vay ol vaxta kim, hər kəs mətahın ərz edər,

Mən qalam bivayəvü miskinü müflis, şərmsar.

Küllə şey’ün halikün lareybə illa vəchəhü,

Kim qalıbdır mən qalam dünyada həyyü payidar?

Ömr olunca səcdə qılsan, mində bir olmaz qəbul,

Anca mən dilxəstədən səhv ilə keçdi ruzigar.

Cahil idim, bilmədim şimdən geri cəhd eyləyəm,

Ol gedən getdi əlimdən, çünki yoxdur ixtiyar.

Çün əməldir azuğun bu yolda, cismin bəsləmə,

Tən qalır səndən geri, oldur qidayi-murü mar.

Bir hörümçək toruna asılmışam, ya dəstgir,

Alt yanım bamövcdəryayi-xətərdir bikənar.

Dünya hiçü malı hiçü ömrü hiçü sə’yi hiç,

Heç yerə niçindürür bu munca zəhmət, karübar?

Ey Nəsimi, və’z ilə çox və’z edərsən aləmə,

Hazır ol, fe’lin gözət kim, ömrə yoxdur e’tibar.