Ey kəlamüllah, əşya nitqi-həqdir sərbəsər

Kim, oxur inni ənəlhəq ayəti-nurən şəcər.

Ey kəlamüllaha vaqif, bil kəlamın sirrini,

Qalmıya məxfi zəmirin dər ülumi-xüşkü tər.

Anda kim, əyanü sabit gövhəri-laşey idi,

Fəzl idi kim, qıldı həqdən feyzi-ənvari-nəzər.

Şey’ilillah nuru vəchindən təala şanəhü,

Mərhəba, ya Mustafa, səllü əla xeyrül-bəşər.

Üzü vəşşəmsüz-zühadır, yanağı bədri-düca,

Yədi beyzadır əli, barmaqları şəqqül-qəmər,

Ol şahın adı ki, həqdən Əhmədü Məhmud idi,

Ta qəzadır, maməzadır, ta müqəddərdir qədər.

Çərxi-gərdun çakəri-dərgahın oldu daima,

Həm mürəssə don geyibdir, bağlanır zərrin kəmər.

Məcməi-məcmui-əsma oldu insanın adı

Kim, əhəd adından oldu şol müsəmma namvər.

Qaşları nəsri-minəllah, çün saçı fəthün qərib,

Kirpigi inna-fətəhna, çeşmi mazağəl-bəsər.

Firqətindən kanda gövhər cigəri qan olmasa,

Qanda qiymət tapar idi lə’lü yaqutü göhər?

Hər könül ki, həqqə vasil oldu, buldu e’tibar,

Hər gəda ki, şaha məhrəm oldu, oldu mö’təbər.

Seyyidü sadat mədhin söylədi seyyid Nəsim,

Tutiyi-şirinməqala nitqdən tökdü şəkər.