Yarəb, nə eyni-lütfisən, ey hüsni-lanəzir

Kim, əqlü fəhm vəchinə bir zərrədir həqir.

Qalu bəla rümuzunu zülfün əyan edər,

Hər kim ki, gördü anı, səmi’ oldu həm bəsir.

Allahu nurun ayəti vəchindədir əyan,

Əhsən bu hüsni-lütfə, təalallah, ey qədir.

Arif bilir ki, Tuba boyun e’tidalıdır,

Cahil nə Tubi arzular ol himməti-qəsir.

Qaşın dəbiri gör necə çəkmiş bu qövsü kim,

Yasini-nunu yazmaya bu şəklə min dəbir.

Divi-ləin ki, əhsəni-təqvimi bilmədi,

Mərdudvar əsfəlü safildədir əsir.

Elmül-yəqin ilə oxuyan vəchin ayətin,

Eynəl-yəqin görər həqi, həqqül-yəqin tanır.

Ə’madır ol kim, əlləməl-əsmayı bilmədi,

Bu ismi-ə’zəmi oxu kim, şərhidir kəbir.

Cahil xaçan bilir ki, nədir fatehül-kitab,

Bilməz anı fəqih kim, bəyan eylədi fəqir.

Hər kim ki, Nəsimi kimi oldu zülhəyat,

Məhşər günündə arzulamaz nəfxeyi-səfir.