Təala-şanəhü hüsnün süfatı kim, müəlladır

Ki, ərrəhman ələl-ərş istiva, ol səhni-mövladır.

Bu hüsnün iştirakından misalın laşərik olmuş,

Pəs amənna və səddəqna sana ərz etmək övladır.

Hürufi-eyni-əlqabın bu mahiyyətdürür, çünkim,

Süfati-zatına gəlmiş bu əsma kim, müsəmmadır.

Əzəl bəzmində rüxsarın nə şey kim gördü məst oldu,

Əcəb meydir kim, içənlər hənuz uş məsti-şeydadır.

Həkimin şərbəti olmaz gözün sevdasına nafe’,

Vüsalın şərbətin istər, dimağında bu sevdadır.

Vücudum lövhünə yazdım sənin eşqin, hürufundan,

Zəhi, ey münşiyi-əşya, bu nə sün’ü nə inşadır?

Üzün xurşidi-xavərdir, ana mətlə’ günəşdir kim,

Nə şəmsi-ləmyəzəlsən kim, camalın adı yektadır.

Saçından bil ki, şərh oldu ələm nəşrəh ləkə, yarəb,

Camalın şəm’i yasindir, yanağın nuru tahadır.

Müənbər zülfünə həqdən qədimi sabit olmuşdur

Ki, sübhanəlləzi-əsra anın şə’nində əsradır.

Yədi-beyza imiş hüsnün ki, Musa ana məhrəmdir,

Təala şanəhü əkbər, bu necə Turi-Sinadır?

Nəsiminin bu gün düşdü gözünə dişlərin əksi;

Zəhi pakizə gövhər kim, mühiti eyni-dəryadır.