Dilbərin ləblərinə çeşmeyi-heyvan demişəm
Dilbərin ləblərinə çeşmeyi-heyvan demişəm, Mə’dəni-ruha, əcəb, mən nə üçün can demişəm?
Xəcil oldum bu səbəbdən ki, nigarın üzünə İrəmin gülşəniyü rövzeyi-rizvan demişəm.
Sənsən, ey surəti-Allah ilə rəhman, məscud, Qılmayan səcdə sana, div ilə şeytan demişəm.
Lövhi-məhfüz ilə ərş oldu yanağın sifəti, Mən bu mə’nidən ana surəti-rəhman demişəm.
Sürətin əhsəni-təqvimü üzün qiblə imiş, Bu sözə yox deyənin adını heyvan demişəm.
Surətin münkirinə kafirü məl’un dedi həq, Nə ki, ana dedi həq, mən iki çəndan demişəm.
Güli-xəndan deməzəm qönçəyə ayrux, nə üçün Ki, yanağın güli-xəndanına xəndan demişəm.
Sədəfin içinə kar eylədi, incu əridi Ki, ləbin cövhərinə lə’li-bədəxşan demişəm.
Demə hər tikənə sən bağü gülüstan, əbsəm Ki, mən ol arizi-gülguna gülüstan demişəm.
Zülfünü nafeyi-tatara bəha qılma ki, mən Qiymətin hər qılının mülki-Süleyman demişəm.
Ey Nəsimi, sana çün Fəzli-ilah oldu müin, Məni eyb eyləmə kim, tapuna sultan demişəm.
|