Ay camalın hüsni-surət kim, qılıbdır ol həkim,

Faili-mütləqdürür hər şeydə məf’ul ol rəhim.

Saçların zilli düşəldən ruyi-bədrin tabına

Kim tilu’ etdi cahana şəmsi-tabani-müqim.

Həm həqin sən məzhərisən la şərikü bigüman,

Səndədir nuri-təcəlli ərşü kürsi həm nəsim.

Üzünə səb’ül-məsani gər oxursam, la demə

Kim, qaşınla kirpigin zülfündən oldu bu rəsim.

Səcdə qılmazmı belə gör sidrəvü tuba tamam

Kim, məlaik qamusu aydır sücudini əzim.

Nitqiyəm şirin ləbinin, Isiyi-cana həyat,

Çün Məsiha istər isən, iştə gəldi dər rəmim.

Xızr çün bulmuş həyatı zülmətindən ta əbəd

Kim, ləbin eynidürür şol zülmət içrə dalü mim.

Yazma hərfin adını, ey öz-özündən bixəbər,

Çün ləbindən zahir oldu bu kəlam ilə Kəlim.

İstiva sirrini gər bildin isə eynəl-yəqin,

Xətti-vəchində şikaf oldu sirati-müstəqim.

Uş bu dünya fanidir, keç sən fənadan, bul bəqa

Kim, həyati-cavidan olsa sana ömri-səlim.

Ey Nəsimi, gər nəhayət bildin isə nüktə sən,

Bistü həştü sivü dü vəchində yazıldı müqim.