Ey ruhi-qüdüs, canıma sən canü cahansan,

Məndən səni qaib deməzəm, üştə əyansan.

Mə’şuqə mana çün sən idin ruzi-əzəldə,

Ol gün nə idin, ta əbəd, ey fitnə, hamansan.

Zülfün qəmərin dövrünə yüz fitnə buraxdı,

Ey dövri-qəmər fitnəsi, fəttani-zamansan.

Hüsnün nə bilir qiymətini hər gözügörməz,

Sən aşiqə sor canı ki, cismində rəvansan.

Binamü nişan olmayanın səndə vücudu,

Fikr eyləməzəm anda ki, sən namü nişansan.

Can ilə təni yaxmaq əgər istər isən uş,

Gəl yandır anı, yanmağına gər nigaransan.

Verməz səni min cənnətü min hura Nəsimi,

Sən aşiqə həm cənnətü həm huri-cinansan.