Gəl, ey dilbər, iki aləmdə cansan,

Gəl, ey ruhi-rəvanım, sən nə cansan?!

Fələk üstündə heyrandır, mələk mat,

Nə dəryasan, nə gövhərsən, nə kansan?

Həyati-Xızr axar daim ləbindən,

Anınçün çeşmeyi-abi-rəvansan.

Gözündən fitnə yayıldı cahana,

Məgər kim, fitneyi-axırzamansan!

Saçın buyu Xətavü Rumu dutdu,

Bu buy ilə məgər ənbərfəşansan?!

Saçından çün bəlirdi küntəkənzən,

Bəyan eylə, bəyan, şərhi-bəyansan!

Cahan oldu bu gün hüsnündə mə’mur,

Məgər ki, hüsn ilə kişvərsitansan!

Cahanın səhl imiş sudü ziyanı,

Ziyansız aşiqə sən biziyansan!

Bəladır qamətin, amma və lakin

Bu qədd ilə bəlayi-nagəhansan.

Camalındır bu gün aləmdə, ey can,

Əyan oldu cahan, həqdən əyansan.

Dəmadəm hüsnünə heyran olur can,

Məgər kim, sən həyati-cavidansan!

Cahan yandı bu gün eşqin oduna,

Yaxarsan aşiqi, atəşzəbansan!

Səba zülfün tozunu yelə verdi,

Məgər kim, sünbüli-ənbərnihansan!

Mana sən nəqlini ərz etmə, vaiz,

Anınçün kim, yalançı qissəxansan!

Nəsimi çün səni buldu əzəldən,

Həqiqət bildi ki, sən laməkansan!

Əgərçi candasan, candan nihansan,

Degilsən candan ayrı, bəlkə cansan.

Kişi verməz nişan səndən əgərçi,

Yerü gög dopdolu külli nişansan.

Necə gizlədəyim məndən səni kim,

Nəyə kim baxıram, andan əyansan.

Xəcil eylər rüxün hüsn ilə ayı,

Məgər sən fitneyi-axırzamansan?

Ərəb nitqi dutulmuşdur dilindən,

Səni kimdir deyən kim, türkmansan?

Canı tərh eylədim, bezdim cahandan,

Səni bildim ki, can ilə cahansan.

Görən sənsən, görünən sən gözümdə,

Nə var söyləmisən, külli lisansan.

Həqiqət, vəhyi-mütləqdir bu sözlər,

Bu sözü bil kim, andan tərcümansan.

Nəsimi, çün bu gün dövran sənindir,

Cahanda xosrovi-sahibzamansan.

Ətəgin silk, əlin çək kün-fəkandan,

Nə axır zübdeyi-kövnü məkansan.

Ey dürri-kani-hər şey, kim bilə kim, nə kansan?

Can səndən oldu çün hey, bilməz səni nə cansan!

Zatına kimsə irməz, vəsfini kimsə bilməz,

Zatü süfat ilə sən baqiyü cavidansan.

Bimislü bibədəlsən, bişibhü biməsəlsən,

Ey dürri-bərgüzidə, nə bəhri-bigiransan?

Ey künhü rif’ətindən bibəhrə əqli-mütləq,

Vey gənci-binəhayət, simurği-laməkansan.

Çünki cəmi’i-əşya səndən əyan olubdur,

Ey vahidi-yeganə, bəs nişə sən nihansan?

Ey müddəi, sən anın məhrumsan dəmindən,

Andandurur ki, hər dəm dərbəndi-inü ansan.

Həqq əzhəri-minəş-şəms rövşəndürür və lakin,

Sən qayəti-əmadən bihudə dər gümansan.

Dilər səni Nəsimi, aləmdə çaqə hər dəm,

Ta bilələr bətəhqiq sən qamudan əyansan.