Ey bərgüzidə surət, cansan, vəli nə cansan!

Həm ism ilə müsəmma, həm cism ilə rəvansan.

Abavü ümühatdan sənsən xülasə, şəksiz,

Ey kainata məqsəd, məqsudi-kün-fəkansan.

Çeşmü rüxün süfatı kövnü məkana sığmaz,

Ey gövhəri-yeganə, sən gənci-laməkansan.

Leylü nəhar içində şəmsü qəmər kimi uş,

Hər yana kim, baxarsam eynül-yəqin əyansan.

Qərq eylədi camalın nurunda kün-fəkanı,

Ey gövhəri-həqiqət, şərh eylə kim, nə kansan?

Ərzü səmada yoxdur bir zərrə səndən ayru,

Ey cümlənin vücudu, bacümlə dərmiyansan.

Hər şeydə gərçi sənsən, ey məh, günəşdən əzhər,

Ə’ma sanır ki, gözdən laşey kimi nihansan.

Üzün kitabi-münzəl, zülfü rüxündür ayət,

Ey xaliqin kəlamı, dilimdə tərcümansan.

Həq surətində insan sənsən gələn cahana,

Ey Tanrının süfatı, aləmdə cavidansan.

Canü cahanı sənsiz neylər mühübbi-sadiq,

Ey aşiqin həyatı, həm canü həm cahansan.

Sevdalı nərgisindən düşdü cahana qovğa,

Ey hüsn içində fitnə, sərfitneyi-zamansan.

Qandırdı kainatı qəndü nabata lə’lin,

Ey xosrovi-məlahət, şirin, şəkərdəhansan.

Hüsnün təcəllisindən gəldi vücuda aləm,

Ey vaiz, əbsəm ol kim, yalançı qissəxansan.

Həqdən gələn kəlamın mö’cüzdür, ey Nəsimi,

Sənsən ki, küntü kənzin əsrarına bəyansan.