Kim ki, aldandı cahanın ağulu ləzzatına,

Düşdü şol mənsubəsi çox dünyanın şəhmatına.

Divi-məl’undur, saqın, əmmarə nəfsin mərkəbi,

Minmə, gər azğun degilsən nəfsi-şumun atına!

Də’va eylərsən ki, həqqi bilmişəm, sadiq degil,

Çün dəlilin yoxdur, ey münkir, anın isbatına.

Zülfü qaşın, kirpigindir tilkə ayatül-kitab,

Üştə müshəf, gəl bax anın surəvü ayatına!

Taətü zikrü namazı məkrü fəndir zahidin,

Arif ol, aldanma billah, zahidin tamatına!

Nəfxeyi-surun sədası dutdu afaqı, eşit,

Ey olan aşiq, həmirin ənkərəl-əsvatına!

Kafirin bütxanəsidir dünyanın kaşanəsi,

Yoxdur imanı anın kim, səcdə qıldı latına.

Cami-Cəmşid oldu hər şey, surətindən uy verür,

Ey günəş, feyzin irişdi aləmin zərratına!

Zatının eynidir Allahın süfatı, ey bəşər,

Leykin ol bildi bu rəmzi kim, irişdi zatına.

Surətin gör kim, nə müğləqdir anın mə’nisinə,

Kimsənin əqli irişməz kəndi idrakatına.

Çün camalından Nəsimi əbcədin qıldı tamam,

Eynü mimin əmməsindən irdi vəssafatına.