Mərhəba, insani-kamil, canımın cananəsi
Mərhəba, insani-kamil, canımın cananəsi, Aləmin cismi sədəfdir, sənmisən dürdanəsi?
Vəchini səb’ül-məsani oxuyan gündən bəri, Gör ki, nə divana düşmüş aşiqin divanəsi.
Ta səqahüm şərbətindən içdi bu xəstə könül, Seyri-öv ədnayı buldu, qaynadı xümxanəsi.
Çün bizə mə’lum olubdur mə’niyi-ümmül-kitab, Arifəm, səm’imə sığmaz zahidin əfsanəsi.
Şol Xızır biçarə içmiş abi-heyvan dedilər, Ta ləbin eyninə irməz, yoxdur onun xanəsi.
Əhsəni-təqvim bilən nəçük ənəlhəq deməsin? Bəs nədən bərdar olubdur Mənsurun divanəsi?
Kafirin bütxanəsi var, mö’minin – Beytülhəram, Aşiqin yar eşigidir Kə’bəvü bütxanəsi.
Şəm’i-vəhdətdir camalın, söhbəti rövşən qılır, Qarşıda xoş-xoş yanadır Seyyidin pərvanəsi.
|
© 2011 Ədəbiyyat portalı - www.azerlit.info