Nari-cəhimə tə’n edər eşq odunun hərarəti,

Arif isən gəl, ey könül, bil bu dəqiq işarəti!

Dünyada cavidan evi kimsə üçün yapılmadı,

Keç bu keçən xərabədən, qoy bu fəna imarəti.

Süflü cahana vermədi könlünü hər ki, bildi kim,

Möhnətü rəncimiş anın təntəneyi-vəzarəti.

Səltənətü əmarətə eşq ilə təkyələnmə kim,

Beş gün imiş bu dünyanın səltənətü əmarəti.

Kə’bə içində görməyən şol sənəmi müayinə,

Heç imiş ol səfasızın sə’y iləvü ziyarəti.

İncədən incədir bu söz fətəbərukə kəndudan,

Dəxl edəməz bu məntiqə hər kişinin ibarəti.

Xəlq ilə əmri kün-fəkan zatü süfatıdır anın,

Həqqi bu rəsmə görməyən bağlı imiş bəsarəti.

Kim ki, bu bəhrə dalmadı, ma’i-təhuru bulmadı,

Təyyibü tahir olmadı, yoxdur anın təharəti.

Zərqü riya təriqinə düşməvü nəfsə uyma kim,

Kimsəyə assı eyləməz şol səfərin ticarəti.

Verdi Nəsimi canını vəsli-rüxün bahasına,

Gör bu şəravü bey’i kim, yoxdur anın xəsarəti.