Qonaq Kitabı
Əya, mö”™min, gər istərsən səadət

 

Əya, mö’min, gər istərsən səadət,

Özünə peşə qıl daim se adət.

 

Əvvəl təb’i-lətifü xülqi-niku,

İkinci həm kərəm, cudü səxavət.

 

Üçüncü, olma hərgiz bivüzu sən,

Yeri, həq buyruğun tut, qıl ibadət.

 

Xoşa ol mö’mini-pakü müvəhhid

Ki, ola anda həm bu üç xəsalət.

 

Həyadır birisi, biri ədəbdür,

Biri dəxi nədir: xövfi-qiyamət.

 

Dəxi üç nəsnə könlü rövşən eylər,

Həqiqət bil sən əz ruyi-iradət.

 

Biri müshəf, biri axar su derlər,

Bu iki nəsnəyə baxsan kifayət.

 

Üçüncü, sün’i-həqdi hüsni-ziba,

Təsərrüfsüz təfərrüc qıl fərağət.

 

Dəxi könlü edər üç nəsnə qəmgin,

Qulaq ur kim, edəm sana hekayət.

 

Yaman qonşu, yaman yoldaşi-bədxu,

Yaman övrət siyasətddir, siyasət.

 

Yəqin cənnət üzün görməz bir adəm

Ki, var canında anın üç əlamət.

 

Biri kəzzablıq, birisi qeybət,

Biri olmaq bəxil, əhli-ədavət.

 

Gəlir üç nəsnədən azari-mərdüm,

Var, etmə özünə anı sənaət.

 

Biri böhtan, biri kəcgəngəl etmək,

Biri küstaq olub, qılmaq zərafət.

 

Nəsimi, sən yəqin əhli-nəzərsən,

Bu üç nəsnəyi qıl kəndunə adət:

 

Biri lütfü kərəm, həm xülqi-niku,

Biri – heç kimsəyə baxma həqarət.

 

Bu sözlər xoş nəsihətdür bilənə,

Seadətdir, vəli eyni-səadət.

 



 
[1] 
 
© 2011 Ədəbiyyat portalı - www.azerlit.info