Əya, mö”™min, gər istərsən səadət
Əya, mö’min, gər istərsən səadət, Özünə peşə qıl daim se adət.
Əvvəl təb’i-lətifü xülqi-niku, İkinci həm kərəm, cudü səxavət.
Üçüncü, olma hərgiz bivüzu sən, Yeri, həq buyruğun tut, qıl ibadət.
Xoşa ol mö’mini-pakü müvəhhid Ki, ola anda həm bu üç xəsalət.
Həyadır birisi, biri ədəbdür, Biri dəxi nədir: xövfi-qiyamət.
Dəxi üç nəsnə könlü rövşən eylər, Həqiqət bil sən əz ruyi-iradət.
Biri müshəf, biri axar su derlər, Bu iki nəsnəyə baxsan kifayət.
Üçüncü, sün’i-həqdi hüsni-ziba, Təsərrüfsüz təfərrüc qıl fərağət.
Dəxi könlü edər üç nəsnə qəmgin, Qulaq ur kim, edəm sana hekayət.
Yaman qonşu, yaman yoldaşi-bədxu, Yaman övrət siyasətddir, siyasət.
Yəqin cənnət üzün görməz bir adəm Ki, var canında anın üç əlamət.
Biri kəzzablıq, birisi qeybət, Biri olmaq bəxil, əhli-ədavət.
Gəlir üç nəsnədən azari-mərdüm, Var, etmə özünə anı sənaət.
Biri böhtan, biri kəcgəngəl etmək, Biri küstaq olub, qılmaq zərafət.
Nəsimi, sən yəqin əhli-nəzərsən, Bu üç nəsnəyi qıl kəndunə adət:
Biri lütfü kərəm, həm xülqi-niku, Biri – heç kimsəyə baxma həqarət.
Bu sözlər xoş nəsihətdür bilənə, Seadətdir, vəli eyni-səadət.
|