Ey əzəli can ilə cananımız!

Eşqi-rüxündür əbədi şanımız.

Kə’bə üzündə bizə, ey Fəzli-həq,

Zülfü rüxün qibləvü imanımız.

Vəchinə yazdı otuz iki hüruf,

Hikmət ilə münşiyi-ərkanımız.

Surəti çün əhsəni-təqvim imiş,

Səndə zühur eylədi sübhanımız.

“Səvvərəkəllahü əla şəklihi”

Üştə nəbinin sözü bürhanımız.

Mö’minə həq dünyanı zindan dedi,

Möminə çox qalmaya zindanımız.

Uymadı arif sözünə vaizin,

Divə müti’ olmadı insanımız.

Əvvəlü axırda üzündür, üzün,

Sün’i-xuda, qüdrəti-yəzdanımız.

Kim ki, sücud eyləmədi hüsnünə,

Divi-lə’in olduvü şeytanımız.

Can necə tərk eyləsin, ey can, səni,

Çünki canın canısan, ey canımız!

Pərdə üzündən götür, ey surətin

Fəzli-ilahi ilə rəhmanımız.

Eynimə sənsiz tikan oldu cahan,

Qandasan, ey tazə gülüstanımız?

Ta biləsən kim, necədir, ey fəqih,

Adəmi-xaki ilə ehsanımız.

Hüdhüdü Bilqeysə rəsul eylədi,

Naməni göndərdi Süleymanımız.

Cövr ilə yandırdı Nəsimiyi dust,

Həm bu idi dust ilə peymanımız.