|
QARĞA VƏ TÜLKÜ
Pendir ağzında bir qara qarğa Uçaraq qondu bir uca budağa.
Tülkü görçək yavaş-yavaş gəldi, Endirib baş ədəblə, çömbəldi.
Bir zaman həsrət ilə qarğa sarı Altdan-altdan marıtdı baş yuxarı;
Dedi: “Əhsən sənə, a qarğa ağa! Nə nəzakətlə qonmusan budağa!
Bəzədin sən bu gün bizim çəməni, Şad qıldın bu gəlməyinlə məni.
Nə gözəlsən, nə xoşliqasən sən, Yeri var söyləsəm – hümasən sən.
Türklərindir ipək kimi parlaq, Bədnəzərdən vücudun olsun irq!
Bu yəqindir ki, var sevimli səsin, Oxu, versin mənə səfa nəfəsin!”
Boylə sözdən fərəhlənib qarğa Ağzını açdı ta ki, etsin – ğa,
“Ğa” edərkən hənuz bircə kərə Pendiri dimdiyindən endi yerə.
Tülkü fövrən havada qapdı, yedi, Qarğaya tənə ilə boylə dedi:
“Olmasaydı cəhanda sarsaqlar, Ac qalardı yəqin ki, yaltaqlar”[1].
Ilk dəfə “Yeni məktəb” dərsliyində (1909) “Ə.Sabir” imzası ilə çap olunmuşdur.
|