Xosrovi-hüsnün, əzizim, sən imişsən taci,

Xublər cümlə sənin dərgəhinin möhtaci.

Qabi-qövseyn qaşın, leylətül-isra zülfün,

Tapmısan mərtəbeyi-hüsndə sən meraci.

Tökülüb zülfi-siyəh arizi-alın üzrə,

Kəbəyə çöl ərəbi mane olur hüccaci.

Zairi-kuyinəm, ey məh, qoy öpüm xalindən,

Həcəri öpməyənə xəlq deməzlər haci.

Gəc nigah ilə dələr bağrımızı müjganın,

Bu ox atmağı kim öyrətdi sənə qıyğaci?

Gecə-gündüz səri-kuyində sızıldar Sabir,

Neyləsin, qovma qapından, kəsilib illaci.

İlk dəfə 1914-cü ildə “Hophopnamə”də çap olunmuşdur.