Kuyini xunabeyi-çeşmimlə nəmnak eylərəm,

Kipriyimlə asiyanın gərdini pak eylərəm.

Ta ki, gördüm sağəri-səhbadə əksi-surətin,

Ömrlərdir kim, cəhanda xidməti-tak eylərəm.

Eşqini asan bilirdim, çəkdi iş risvalığa,

Şimdi risvayi-cəhan oldum, nədən bak eylərəm?

Boynuma saldım o ziyba tələtin zülfi-kəcin,

Türfə caduyəm, füsuni-mari-Zöhhak eylərəm.

Vəslə ümmid olsa, hicrində bu cari[1] ünsürü,

Əşki-çeşmim seylinin mövcündə xaşak eylərəm.

Urma şanə zülfünə, narahət etmə könlümü,

Zülfünə dəydikcə şanə könlümü çak eylərəm.

Sabira, torpağa saldı sayə rəna dilbərim,

Gər mələk olsam da, labüd səcdeyi-xak eylərəm.

İlk dəfə “Hophopnamə”nin 1914-cü il nəşrində çap olunmuşdur.